Aşure üzerine...

Çocukluğumun tatlı hatıralarından biridir aşure ayı. Aslında her zaman yapılabilir bir şey olmasına ve çok sevmemize rağmen illa ki yılda bir kez yapılır, merakla pişen tencerenin önünde beklenirdi. Mis gibi tarçın ve karanfil kokuları burnumuzda tüterken, annem duasını etmeden tattırmazdı. Bundan olsa gerek, hemen sıcak sıcak yenirdi. O yüzden hala sıcak severim.
Daha sonra en zor aşamaya geçilir. Elimde bir tepsi, sıra sıra kaseler, dökmemeye çalışarak mahalleye dağıtırdım. Tabi ki bir aile apartmanında büyüdüğümden, yengeler, babanneler hep sırayla aynı seramoni tekrarlanır, böylece bir sürü değişik aşure yerdik.

Aşureyi evlendiğimden beri 3. yada 4. kez yapıyorum. Bu en son yaptığım. Fena değil, annemin ki gibi olmasa da azimle denemeye devam ediyorum. Yalnız anladım ki aşure kalabalıkla ve paylaşırsan güzel oluyor...

Aşurenin içeriği hep dikkatimi çekmişti. Asla birarada düşünemeyeceğin şeyler karışıyor ve çok lezzetli bir tatlı karşımıza çıkıyor. Yani ne bileyim nohutun, kurufasülyenin tatlı olarak kullanıldığı yer var mı? Bir kere rahmetli babannem tuzlusunu yapmıştı da hiç beğenmemiştim.

Ve daha sonra Elif Şafak'ı okudum. Onun; farklılıkların nasıl birarada güzel olduğu hakkındaki benzetmesine hayran oldum. Aşureyi Anadolu'ya benzetiyordu. Anadolu gibi binbir çeşit lezzet birarada... O zamandan beri her Aşure yediğimde Anadolu'muzun o güzelliği de aklıma geliyor. Farklılıklarımızın bizi zenginleştirmesi ve birarada tutması dileklerimle...